martes, 29 de junio de 2010

GAZAGA AUZORAKO BIDE ZAHARRA.


Gazaga auzorako bide zaharra konpondu dutenez, ea motor gabeko kirolak ( eski, txirrindularitza, skate, korrika, oinez, eta abar) egiteko erabiltzen dugun, eta ez kotxe eta moto ibilaldiak eta lasterketak egiteko.

lunes, 28 de junio de 2010

Atzera begira

Se acercan las fiestas, momento propicio para mirar atrás, no eran mejores, eran distintas, las fiestas siempre son buenas.
Las ruinas que inundan la imagen, entre otras cosas acogieron el Herriko y el Gaztetxe, su último uso........jejeje y aunque no os lo creais mientras la miro, oigo "Parapa, parapa, parapa paaaa Ta zer ez da berdin", "Mater misericordia", "Cerebros destruidos" ¿Recordais los grupos que hacian estas canciones? y tambien "veo" a Quatro Clavos en el escenario, entre otros muchos, vivencias, no eran mejores, pero eran "las nuestras" (de tod@s)

Y recuerda, si eres de los que dices "Vaya M. no hay nada este año" El año que viene trabaja tu tambien para mejorarlas

Que narices!
Gora Zaldibarko jaiak.
Gora Zaldibar eta zaldibartarrak

viernes, 25 de junio de 2010

SAN JOAN SUA.





Adibide bezela, Lemoizko udalaren webgunea jartzen dut San Joan ere esan daitekeela azaltzeko, eta ez Sant Joan catalanez.

Udako Solstizioa. San Joan Gaua

Send to friendPrinter-friendly version
Sua

Gabonak pasa eta sei hilabetera udako solstizioaren etorrera ospatzen da urteko gaurik laburrenean. Ekainaren 24an San Joan Bataiatzailearen eguna ospatzen da gaur egun, Europako santurik ohoratuenaren eguna hain zuzen ere. Udako solstizioarekin bat egitea da jai horrek duen ospearen arrazoi nagusia. Jatorri paganoa du San Joan jaiak eta Kristo Aurreko ospakizunetan oinarritutako ohiturak eta erritualak oinordetzan hartu ditu.

San Joan gaua, San Joan bezperako gauean, ekainaren 23an, ospatzen da. Gau hau urteko gaurik laburrena da ipar hemisferioan eta, argiaren garaipenaren ikurra da iluntasunaren aurrean. San Joan Gauak egunen iraupena mozten hasiko dela iragartzen digu, eta aldi berean hau dela urteko egunik luzeena, argi ordu gehien izango duena.
Erlijioak solstizio-gauen inguruan kokatu zituzten beraien jai-egun nagusienak. Udako solstizioari San Joan deitu zion kristautasunak, neguko solstizioari berriz Santa Luzia.
San Joan gaua ospatzen hasi aurretik munduko hainbat zibilizazioek ere ospatzen zuten egun edo garai hau. Solstizio gauean eguzkia gelditu egiten zela esaten zen. Gertaera hau erraz igarri zuten munduko kultura ezberdinek, eta jai-egun garrantzitsua izan da betidanik. Hemen ere, errituek suarekin zuten zerikusia eta, horien bidez, eguzkiari lagundu nahi zitzaion bere energia berritzen. Erritu horiek San Joan jaietan mantentzen dira Hego Amerika eta Europa osoan.
Eguzkia, sua eta ura dira bere erritualetako ezaugarririk garrantzitsuenak eta gau horretan pizten diren suen, San Joan suen, ahalmen bereziak ukaezinak dira.
Euskal Herrian herriz herri sua pizteko gaiak eta moduak aldatu egiten dira. Esaterako, Saran sasiz, adaxkaz eta aurreko urteko pazko-igandean bedeinkatutako erramuz egiten da. Zegaman, zahagi bat pizten da sutan eta gero makila batetik zintzilikmutiko batek herri osoan zehar eramaten du. Gaur egun, herri eta hirietako auzo askotan balio ez duten altzarizahar, egur-puska, kartoi eta abarrez pila bat egin eta su ematen zaio. San Joan egunarekin lotutako beste ohitura bat, larruazaleko gaixotasunak sendatuedo arintzearren, iturri jakin bateko ura edatea edo haren uraz garbitzea da, edota San Joan eguneko goizean ihintzak bustitako belardi eta soroetan oinutsik ibiltzea. Bestetik, egun horretan santuari eskainitako landareak edo fruituak (lizar-adarrak, artoa, garia, udareak, iratzea, liliak, etab.), etxeatzera eramaten dira edo atarian zintzilikatzen dira (zenbait tokitan, zati bat ekaitza dagoenean erretzeko gordetzeko tradizioa eregorde dute). Herri-sinestearen arabera, San Joan bezperako gaua jeinuen gaua ere bada: mendi batzuetan irekitako kutxatxo bat utziz gero, jeinu horiek (mamuak, galtzagorriak, etab.) harrapa omen daitezke. Biharamunean jeinu horiek kutxatxoaren nagusiari bere zerbitzu magikoak eskainiko dizkiote.
Euskal Herriko zenbait lekutan akelarre baten bidez ospatu izan da udako solstizioa. Akelarrea ez zen urtero egun berean egiten, baizik eta solstizio gauetik gertu zegoen ilargi beteko gauean. Akelarrean Mari, euskal mitologiako jainkosa nagusia, gurtzen zen. Herritarrak inguruko kobazulo batean biltzen ziren eta bertako ospakizuna emakumerik zaharrenak gidatzen zuen, haiek betetzen baitzuten gaur egungo kristautasuneko apaizaren figura. Emakume horiek mundu honetakoak ez diren pertsona ahaltsuekiko dohai batzuk zituztela kontsideratzen zen. Akelarrea eta sua, izpiritu txarrak uxatzeko erabiltzen zen aldi berean, baina, funtsean ospakizun bat zen.

jueves, 24 de junio de 2010

Una insignificante historia

sábado, 10 de abril de 2010, 10:37:49

Una bonita mañana de primavera.
Cuando bajaba del privilegiado mirador en que se ha convertido Santamañezar y llegando al inicio del atajo que nos lleva a Gisatza, un sonido, conocido por los asiduos a este monte, me devuelve a la realidad, ronroneo de motores, cada vez mas potente, Hum, hoy no son ni motos ni quads.... todo terrenos, oscuros, desde arriba no se distinguen bien, las sombras lo impiden, No me lo puedo creer, no fastidies que van a subir hasta aquí..... No, no parece que sean ellos esta vez, aunque no sería de extrañar puesto que ya te identifican en cualquier sitio, a pesar de ser evidente que vas de paseo....
Decido quedarme a esperar a pie de pista, sobre el atajo, ¿Subirán hasta arriba? El ruido así lo indica, se aleja hacia Aginaga......y si, parece que cogen a la derecha y se acercan lentamente, a oído, cada vez mas cerca, preparo la cámara, hoy he cogido la pequeña, por si acaso, no da calidad pero sin mucho peso, recoge las vivencias o aquello que se ve al caminar, cuando espero ver los vehículos, aparece en la curva un ciclista, es duro el camino allí, tras el, su compañero, sufriendo mas, se acerca a mi, nervioso, no para de mirar hacia atrás, siente cada mas cerca el rugir de los motores, convertidos en amenaza, y entre la dureza de la pista y la proximidad de estos, pierde el control y cae en la zanja de rodaduras, tiro una foto mas mientras me acerco a ayudarle,


hago gestos al primero de los tres vehículos, que ya están encima, para que paren y retiro la bici que impide moverse al ciclista, un golpe y algo de sangre en la mano, nada grave,


ya a pie, continua la ascensión, buscando la bifurcación de pistas cercana para poder apartarse y dejarles paso





al pasar el ultimo, se reincorpora al camino y sigue su ruta, dejando atrás la curva y su poco agradable experiencia, en una mañana de deporte, una bonita mañana de primavera, en la que volvimos a oír los motores en Santamañezar, ¿O, habría que decir, los motores DE Santamañezar?